30 красавіка ў Шуміліне вынесены прысуд айцу Анджэю Юхневічу, пробашчу мясцовага санктуарыя Маці Божай Фацімскай. Вернікі даведаліся, што святар асуджаны да 13 гадоў зняволення, пры тым, што абвінавачванне настойвала на тэрміне ў 15 гадоў. Суд праходзіў у закрытым рэжыме, справу святара разбірала старшыня суда Шумілінскага раёна Іна Грабоўская.

Дакладней,  галоўны спецыяліст ідэалагічнай работы і па справах моладзі Віцебскага аблвыканкама Святаслаў Міхайлаў у сваім відэаблогу сцвярджае, што “беглыя ўжо вяртаюцца ў Беларусь”. У якасці доказаў  ён прыводзіць нейкі артыкул у нейкім “змагарскім СМІ” - ніводнай назвы не агучыўшы. У артыкуле нібыта сцвярджалася, што, людзі, якія з’ехалі ў 2020-м, вяртаюцца на Радзіму, каб зрабіць тут нейкія свае справы...

У выніку  масавых звальненняў пасля палітычна матываваных “адміністратывак” некаторыя сферы дзейнасці ў воласці засталіся без кваліфікаваных кадраў. Звальненні адбыліся ў рэгіянальных структурах “Віцебскэнэрга”, у школах і вышэйшых навучальных установах. Бракуе людзей нават на пасадах, дзе не патрабуецца спецыяльная адукацыя - у крамах, у сферы ЖКГ.

Гарадскія ўлады за тое, каб смеццеправоды не дзейнічалі, а смецце мясцовыя жыхары выносілі ў кантэйнеры ў дварах. Аднак дырэктыўна вырашыць праблему не ўдаецца: 99% кватэр знаходзяцца ў прыватнай уласнасці, адпаведна, гэта іх уладальнікі мусяць вырашыць, ці пакідаць смеццеправод дзейным, ці яго заварыць. Есць і яшчэ адна праблема: адсутнасць паслядоўнасці.

Не ў апошнюю чаргу гэтаму паспрыяла абвяшчэнне Года добраўпарадкавання: людзі гадамі скардзіліся, што старыя сараі ў іхных дварах з’язляюцца крыніцай небяспекі, але ўлады не зважалі на скаргі. Цяпер “барацьба” са старымі надворнымі пабудовамі 1950-х гадоў аказалася мэйн-стрымам.

Гэтае пытанне на 39-я ўгодкі аварыі на Чарнобыльскай АЭС зноў прагучала ў абласным цэнтры. Яго чарговы раз узняў удзельнік ліквідацыі наступстваў тэхнагеннай катастрофы, віцебскі актывіст Вадзім Кузьмін. Інтэрв’ю з ягонымі ўспамінамі выйшла ў газеце “Витебские вести”, прычым віцяблянін выказаўся і пра тое, што памяць пра мужнасць ліквідатар у Беларусі захоўваюць не дужа ахвотна.

У Беларусі прынята падкрэсліваць, што пра дзяцей, якія засталіся без родных бацькоў, клапоціцца дзяржава. У тым ліку пра іх утрыманне ў дзіцячых дамах сямейнага тыпу. Але ў Талачыне вырашылі іначай. Да слова, у раёне ўсяго адна такая ўстанова, дзе выхоўваецца пяцёра дзяцей. 

Здавалася б, нічога такога: у памежным з Расійскай Федэрацыяй рэгіёне налажваюць кльтурніцкія сувязі з суседняй дзяржавай. Але справа ў тым, што пра ўсе згаданыя ніжэй культурніцкія мерапрыемствы лёзненская “раёнка” паведаміла на працягу трох дзён. Гэта азначае, што “інтэрацыйныя” імпрэзы тут маюць рэгулярны характар.

Артыкул выйшаў у газеце “Дняпроўская праўда” 23 красавіка і тычыўся абмеркавання праблем школьнай адукацыі і моладзевай палітыкі падчас апошняй сесіі райсавета. Падчас гэтага абмеркавання прагучала шмат негатыўных фактаў - пра скарачэнне колькасці школьнікаў і пра вымушанае закрыццё школ, якіх і так на Дубровеншчыне засталося ўсяго 7, пра тое, што школьнікі Дубровенскага раёна не дэманструюць значных поспехаў у вучобе, а хутчэй наадварот. Спачатку ўся гэтая фактура трапіла ў артыкул на сайце “раёнкі”, а потым яго перапісалі нанова.

Анатоль Гнеўка пакінуў гэты свет у селета лютым, яму было 83. Апошнія 5 гадоў ен змагаўся з цяжкімі хваробамі, практычна страціў зрок і не выходзіў з дому.  Здароўе падводзіла і раней - даваліся ў знакі  5 месяцаў у Чарнобыльскай зоне, але Анатоль Лявонцьевіч трымаўся годна, практычна не скардзіўся на ўласныя праблемы і стараўся дапамагчы іншым “ліквідатарам”. Змагаўся за захаванне памяці пра ахвяраў трагедыі, якую ў апошнія гады згадваюць толькі раз на год - 26 красавіка.