Дакладней,  галоўны спецыяліст ідэалагічнай работы і па справах моладзі Віцебскага аблвыканкама Святаслаў Міхайлаў у сваім відэаблогу сцвярджае, што “беглыя ўжо вяртаюцца ў Беларусь”. У якасці доказаў  ён прыводзіць нейкі артыкул у нейкім “змагарскім СМІ” - ніводнай назвы не агучыўшы. У артыкуле нібыта сцвярджалася, што, людзі, якія з’ехалі ў 2020-м, вяртаюцца на Радзіму, каб зрабіць тут нейкія свае справы...

Гарадскія ўлады за тое, каб смеццеправоды не дзейнічалі, а смецце мясцовыя жыхары выносілі ў кантэйнеры ў дварах. Аднак дырэктыўна вырашыць праблему не ўдаецца: 99% кватэр знаходзяцца ў прыватнай уласнасці, адпаведна, гэта іх уладальнікі мусяць вырашыць, ці пакідаць смеццеправод дзейным, ці яго заварыць. Есць і яшчэ адна праблема: адсутнасць паслядоўнасці.

Здавалася б, нічога такога: у памежным з Расійскай Федэрацыяй рэгіёне налажваюць кльтурніцкія сувязі з суседняй дзяржавай. Але справа ў тым, што пра ўсе згаданыя ніжэй культурніцкія мерапрыемствы лёзненская “раёнка” паведаміла на працягу трох дзён. Гэта азначае, што “інтэрацыйныя” імпрэзы тут маюць рэгулярны характар.

Анатоль Гнеўка пакінуў гэты свет у селета лютым, яму было 83. Апошнія 5 гадоў ен змагаўся з цяжкімі хваробамі, практычна страціў зрок і не выходзіў з дому.  Здароўе падводзіла і раней - даваліся ў знакі  5 месяцаў у Чарнобыльскай зоне, але Анатоль Лявонцьевіч трымаўся годна, практычна не скардзіўся на ўласныя праблемы і стараўся дапамагчы іншым “ліквідатарам”. Змагаўся за захаванне памяці пра ахвяраў трагедыі, якую ў апошнія гады згадваюць толькі раз на год - 26 красавіка.