У 2016г. Станіслава Ганчарова затрымалі па вяртанні з Украіны: з 2014 г. ён браў удзел у баявых дзеяннях у складзе батальёна «Азоў». На момант затрымання яму было 20 гадоў, і падставай судовага разбіральніцтва сталі падзеі таго перыяду, калі ён яшчэ быў падлеткам. Паводле тагачаснага афіцыйнага паведамлення МУС, « у кастрычніку 2013г. Разам з іншымі футбольнымі фанатамі ў Оршы ён змушаў дваіх падлеткаў адмовіцца ад антыфашыстоўскіх поглядаў і прадыманстраваць нацысцкае прывітанне. Гэта працэс быў зняты на відэакамеру і выкладзены ў інтэрнэт». Пазней да гэтага абвінавачанне дадалі распальванне расавай нянавісці, рабаўніцтва, распаўсюд парнаграфіі. І ўсё гэта – у складзе групы падлеткаў з радыкальнымі поглядамі.

Распавядаючы пра судовы працэс над Станіславам Ганчаровым, дзяржаўныя медыя падкрэслівалі факт ягонага ўдзелу у батальёне «Азоў», суадносячы гэта з падтрымкай нацысцкай ідэалогіі. Тагачасны міністр МУС Ігар Шуневіч казаў, што Ганчароў «ішоў пад нумарам адзін у спісе тых, хто падлягае затрыманню ў выпадку вяртання ў Беларусь». У 2018 г. кіраўнік ГУБАЗіКа Мікалай Карпянкоў згадваў, што каля 40 беларусаў, якія ваявалі на баку «Правага сектара» і іншых фарміраванняў, не захочуць вяртацца дадому, бо «у Беларусі супраць іх распачатыя крымінальныя справы за здачынствы, якія яны здзейснілі раней – хуліганства, крадзяжы, махлярства і іншыя».

Насамрэч, добраахвотнікаў, хто вярнуўся ў Беларусь, вельмі мала. Бо ўсяго толькі міфам з“яўляецца тое, нібыта ў РБ аднолькава караюць удзельнікаў баявых дзеянняў на баку іншай дзяржавы. Тыя , хто ваяваў за «ЛДНР», спакойна перамяшчаліся паміж краінамі і нават раздавалі інтэрв“ю журналістам. Праўда, для траіх зладзілі паказальныя суды, але дваім далі невялікія тэрміны – па два гады зняволення, а трэці вярнуўся ва Украіну адразу пасля суду.

Ірына Мірашнічэнка