Краты абмяжоўваюць волю чалавека, але не ягоны імпэт: думкі і пачуцці ў турме натхняюць на кнігі, малюнкі, блогі, лісты. Таму сённяшняя падборка — пра тое, што для творчасці няма межаў нават за кратамі, і гэта можна пабачыць у лістах, якія зняволенныя дасылаюць сваім блізкім.
Першай часткай пра творчасць зняволеных можна натхніцца тут. Другой — па гэтай спасылцы. Трэцюю шукайце тут.
Медыяменеджар Андрэй Аляксандраў даслаў верш галоўнай рэдактарцы БелаПАН Ірыне Леўшынай незадоўга да таго, як яна сама апынецца ў зняволенні.
Тут лета. І пекла. Жыццё ў адпачынку.Навіны прыходзяць хутчэй за лісты.Любоў у лістах, у навінах – навінкі.Зрываюцца планы. Зрывае балты.
Кіно пра вайну. Батальёны на маршы.Ляціць самалёт. Камісар кліча ў бой.Тут пекла і так – але вораг наш страшны.Палонных не браць! Мы ваюем з сабой.Сядай, калі ласка. Сядзі. Будзь як дома.Такая спякота! Сядзі, пачакай.Адпусціць вайна і пякельная стома –І шляхам адвечным пацягнемся ў рай.
Яўген Афнагель малюе янотаў.
А Віталія Бандарэнка — людзей-коцікаў.
Блогер і пісьменнік Улад Савін, які быў затрыманы ў межах крымінальнай справы аб махлярстве (арт. 209 КК) і аб групавых дзеяннях, груба парушаючых грамадскі парадак (арт.342 КК), дасылае жонцы Кацярыне вершы на рускай і беларускай мовах, а яна публікуе іх у інстаграм.
"Лён"
Вышыванка — выжыванка...Нібы сцяг мой /у крыві/.Адыйшла ў бок маланка;Толькі ж мне не адыйсці...Узмалішшысь, згінуў лённік.Скрозь маланкавы пажар —Бел-чырвона-белы коннікНа / з-пад / ворага імчаў.Вось і час мой, Божа — Езус...Вораг стрэльнуў. Сее жах!Бачыш — Лёс адступ адрэзаў!Ён жа ноч спыніў. У вачах:Сын — Іван. Дачка — Іванка...Як той лён. Я ўзмалюсь/За іх лёс/. І згіну — лён як,У барацьбе за Беларусь...
"Пепел"
Стряхнув пепел у ног или под ногиЗатушил я свечу сигаретнуюЖизни вдоволь — завершил свои подвиги,Поперек — съел плоды все запретные.Все, что близко, как будто утрачено.Отдалённое — кажется небылью.Поджигай!Мою жизньНе заплачу я...Пепелом станет — считай — ее не было...
Кася Будзько працягвае развіваць свой стыль.
Антон Быкоўскі, якога затрымалі за пашкоджанне машыны каля Баравой у ноч на 29.09 і асудзілі паводле арт.339 і 328 КК да шасці гадоў пазбаўлення волі ў калоніі ўзмоцненага рэжыму, малюе вясёлых жывёл.
Актывіст "Еўрапейскай Беларусі" Андрусь Войніч даслаў дачцэ на дзень народзінаў легенду з ілюстрацыяй, каб нагадаць ёй адзін з прыемных момантаў з мінулага, калі яны былі разам.
Ловец Снов
Однажды крошка-паучокЗимой на улице остался,А что же делать — невдомёк,Ведь надо как-то и спасаться!
Стоял вигвам неподалёку,Индеец с дочкою в нём жил,И каждый день сквозь снег глубокийОн на охоту уходил.Вот как-то раз, в прекрасный день,Когда морозно было очень,Наш паучок упал на снег,Почти что умер, между прочим.
Но тут же детская рукаЕго со снега вдруг подняла,Согрев дыханьем паучка,В вигвам девчушка побежала.
Там положила у огня:— Скорей, дружочек, согревайся!Пока жить будешь у меня,Вот прямо около кровати!
Малышка к ночи спать ложится,У изголовья — паучок.Ему совсем-совсем не спится,Ждёт, когда снов наступит срок.
Заснула девочка, сопит,А паучок сидит, сидит...Во сне девчушка застоналаИ вдруг руками замахала.
Приснился ей кошмар ужасный,И слёзы с глаз, весь сон ненастный.Что надо паутинку свить,Чтоб сны кошмарные ловить.
Над головою у девчонкиКипит работа паучка:Связал в кружок он пару крепкихКрасивых ивовых прутка.
Подвесив круг над головоюСвоей подружки дорогой,Он паутинкою стальноюПлетёт узор красивый свой.
Сплел паутину внутри круга,Украсил жемчугом речным,Спокойно спала чтоб подругаЧудесным временем ночным.
Подвесил пёрышки, игрушки,Приладил камушки, ракушки,Чтобы хороший был улов,Ведь получился Ловец Снов!
С тех пор девчушка спит с улыбкой,И сны плохие не приходят,Ведь рядом, в паутине гибкойОни приют себе находят.
Таксама Андрусь па-ранейшаму дасылае невялікія вершы і малюнкі.
Когда совсем растает снегИ белый свет зазеленеет,Когда вода закончит бег —Тогда и сила затвердеет.Проснутся вера и надеждаПод нежный лепет соловьяИ скинет зимние одеждыВся беларуская земля.
Мастак па святле Даніла Ганчароў намаляваў у лісце вавёрачку.
А Дзмітрый Дубкоў —цэлы сусвет на адным малюнку.
Дзмітры Дубоўскі, якогазатрымалі з іншымі анархістамі ў ноч з 28 на 29 кастрычніка пры перасячэнні дзяржаўнай мяжы Беларусі, малюе жывёл і турэмны побыт. Яго абвінавачваюць паводле арт.289 і арт.295 КК.
Свободу смелую приняв всебе в законВсезрящей мыслию над миром он носился.И в мире все постигнул он —И ничему не покорился.
Идут часы, и дни, и годы.Хочу стряхнуть какой-то сон,Взглянуть в лицо людей, природы,Рассеять сумерки времен.
Адвакат Максім Знак, справу якога зараз разглядаюць у судзе, дасылае з-за кратаў малюнкі і вершы.
«Лотос»
На коридоре, свернувшись в лотосЗадёрнув шторы красивых глаз,Сидела тихо; радийный голосВещал, как здорово ей сейчас…
На ней сегодня костюмчик стильный –Копила деньги, чтоб не халат –И, сняв чумное, из зон стерильныхБогиней вышла, покинув ад.
Скрутившись в лотос, сидела ночью,Листала пальцем, борясь со сном,И узнавала, вдруг между прочим:Стерильных скоро не станет зон.
Путь гениальный успешно найден,Легко, как будто бы невзначай…А ей бы в отпуск, хотя бы на день,И ложку правды хотя бы в чай.
Антаніна Канавалава размалёўвае карцінкі яркімі колерамі.
Як і Таццяна Канеўская.
Аляксей Караткоў даслаў мілую саву.
Уладзімір Гарох піша вершы пра каханне і падпісвае іх псеўданімам "Эдэльвейс".
Ассоль
Идя путем, где не всегда цветут цветыБывает холодно, душа томится словно в стужеСомненью поддаются сокровенные мечтыХотелось б петь – но голос твой простужен
Идешь одна, от одиночества хоть волком войТак хочется, что б кто-то поделился сердца теплотойНе лицемер, не лжец, но верный другСвоим участьем чтоб наполнил жизни круг
А может нет? Не надо. Не хочу! Совсем, одна и так справляюсь!Себе ты скажешь, самообманом от тоски спасаясьНо где-то в глубине души – надежда тлеетЧто есть на свете тот, кто нежностью своей мне сердце обогреет.
Но память о предательстве опять бередит душуИ шепчет вкрадчиво: «Ты никого не слушайНа свете нет любви, добро нынче не в модеА люди – все лжецы и лицемеры по природе»
Сомнений вихрь и сонм противоречийОпять пытаются задуть надежды свечиИ мысли путаются хочется кричать:«О нет! Не может быть! Я не могу это принять!»
«И все ж я верю!» -- скажешь прошлому в ответ –Я верю, что любви сияет в мире светЕсть верность, нежность и любови теплоИ есть надежда тем, кому не повезло
Я буду счастлива! Я в это верю!Не дам меня смутить прошедших дней потерям!Все, хватит! Прочь сомнения и боль!Я буду верить, как верила Ассоль!
Любовь
Ты подошла к окну, обняв руками плечиВзглянула вдаль, в мерцающий огнями небосвод«Как жаль – сказала – что на этом свете ничто не вечноНе вечен даже этот, звезд небесный хоровод
Так что же вечно может быть в земной юдоли?Года летят как в небе метеорыИ все пройдет, увянет как трава в осеннем полеНо хочется чтоб жизнь текла не так уж скоро»
Я подошел к тебе и прикоснувшись нежно,Погладя мягко локоны волосС улыбкой легкою и взглядом безмятежнымОтветил тихо, на волнующий вопрос:
«Любимая, пусть годы унесутся безвозвратноИ канет в прошлое событий чередаМы все придем к судьбы своей закатуНо есть одно, что остается на всегда
Всегда живет – любовь, и нет ей окончаньяВ любви сокрыто счастье, жизнь и светЛюбовь собою наполняет мирозданьеОна дороже миллиардов золотых монет
Не важно, сколько лет осталось за плечамиИ сколько слез иль радости пришлось нам пережитьНужно хранить любовь горящими сердцамиВедь жизнь дана, чтоб быть любимым и любить.
Дмітрый Карнееў, якога абвінавацілі ў тым, што ён кінуў у супрацоўніка міліцыі бутэльку з запальнай сумессю, і асудзілі па трох артыкулах КК (293, 295-3, 364) да васьмі гадоў пазбаўлення волі, узгадвае ў лістах мемы.
Гамельчук Павел Ларчыкзнаходзіць новыя трактоўкі "Love is".
Віка Міронцава працягвае маляваць птушачак.
А яе сястра Стася —прыроду. Першы малюнак яна назвала "Дрэва ў святле ліхтара".
Андрэй Нечыпор, затрыманы за пашкоджанне машыны жонкі міліцыянта ў Баравой і асуджаны да трох гадоў калоніі агульнага рэжыму, у малюнках узгадвае мульцікі.
Мастак Алесь Пушкін прысвяціў сваю працу Альжбэце Радзівіл — "памяці княгіні".
Намесніца дырэктара TUR.BY Ірына Рыбалка ўзгадала ў лісце рыжага котку.
Павел Севярынец малюе партрэты сястры і сына, а таксама — выявы архітэктуры Беларусі.
“Дарагі сын! Намаляваў табе царкву-крэпасць у Мураванцы. Гэта, як і ў Сынкавічах, храм Ісуса, дзе людзі маглі схавацца і абараняцца, калі што. Мы з мамулечкай аднойчы былі ў ёй, заходзілі і маліліся. Вось такія прыгожыя дамы Божыя ў Беларусі былі ў шматлікіх мястэчках і вёсачках. На вежы (левай, калі стаяць тварам да ўваходу) вісіць звон – відаць перакладзіну. І, калі людзей склікаюць на малітву, звон робіць “Дзінь! Дзінь!” Калі будавала і Мураванку, і царкву ў Сынкавічах, у Беларусі быў Залаты век. Людзі тады маліліся Богу тры разы на дзень: ютрань, абедня і вячэрня! Маліліся Богу, любілі Беларусь – і жылі цудоўна, і былі магутныя! Госпад Бог шукае ў Беларусі такіх людзей – якія любяць Яго, моляцца і шануюць сваю сям’ю і сваю Радзіму. Вось што кажа Бог: “Ухіляйся ад зла і рабі дабро, і будзеш жыць вечна”. Абдымаю і цалую цябе, сыне! Мы цябе вельмі любім! Твой тата”
Яўген Прапольскі цікавіцца беларускай гісторыяй.
Анархіст Сяргей Раманаў выпрацаваў свой стыль.
Марыя Несцерава запрашае на гарбату.
Грамадская актывістка Вольга Маёрава намалявала анёла на шпілі гарадзенскага Фарнага касцёлу.
Кіраўнік аддзела рэкламы і маркетынгу "Нашай Нівы" Андрэй Скурко складае за кратамі кранальныя вершы для малога сына.
Лось пазніўся,лось ляцеў —На цягнік паспець хацеў.Спатыкнуўся,зачапіўся,Проста з горкі пакаціўся:Уверх нагамі,уніз рагамі —У машыну з пірагамі —Бух!І цяпер паміж рагоў —Трыццаць восем пірагоў!
***
Добры воўк жыве у лесе:Ні да кога ён не лезе,Не хапае, не кусае —Ён слабых абараняе.
Зайчаняты, лісяняты,Барсучкі і бабранятыЛезуць смела на калені.І крычыць у захапленні
Самы смелы барсучок:«Пакатайце нас, ваўчок!»
Ягор Пракапчук працягвае маляваць за кратамі.
Аляксандр Казлянка дасылае грунтоўныя вершы.
Людской массы поток
Людской массы потокМеня окружает вокруг.Утратив свободы глотокПопали в замкнутый круг.В серых будничных днях,Среди панельных домов,Вечно в заботах, делахВ мире иллюзий и сновЖивут потерявши себяВ суматохе житейских проблемНикого никогда нелюбя,Не требуя это взамен.Требуя лицемерия слов,Признания их же химер.Утратив душевный остов.Обыденной гонки пример.В потоке обмана и лжи,Существуя так много лет,Плывут созданные миражиОкутав солнечный светПеленой и за это кляняВнутри необузданный страх.Алкоголем себя пьяняПотерпели внутренний крах.Кидает то в холод, то в жарОт ругани дома и ссор.Пылает душевный пожар –Совести сердца укор.За напрасно растраченный векНа мелочность бытовых сцен.Забыв кто такой человекПопали в призрачный плен.Верней в заколдованный круг,Где между сном как во снеИ работа, и дома, и досуг.Вовеки и ныне, и присно.Накопившихся дрязг чередаКратко сковала суета.Вместо нет звучит да.Жизнь стала пуста.Утратила юности свет,Души иссякло тепло.Навряд ли забрезжит рассветВо мраке, где заволоклоДымкой до самых краёвОсознания себя самого.Окутав туманный покровСкрыв сущего смысл всего.
Памяти Башлачёва
Жил, пил, не скулил, пел то громко, то тихо.Не песни, стихи лились и пытались слететьС уст порванных струн, не разбудило лихо.Ускорила поступь к нему неприятная смерть.Рок-н-ролл язычество славное – это конечно.Дает он пламя в котором можно сгореть.Сжечь себя до конца. Ничто ведь не вечно.Как и никто, одна только смерть.Настал вот момент и ломаются крылья,Носившие тело по свету стараясь согреть,Дать жара тепло, чтобы дорогу осиляВ права вступила без спросу коварная смерть.И вот находясь на своем финальном помостеВ одежде, которую не смог сам уж надеть.Два стула и гроб, все до неприятного просто.Бесстрастно взирая стоит рядышком смертьНе видит уж света, глаза плотно закрыты,Жадно взиравшие прежде, но нынче и впредьНе впитывать больше того, чем люди духовные сыты.Постаралась на славу вездесущая смерть.Плакальщицы на семь верст во всю голосилиИли, стараясь дружно в голос подпеть,Степные души ветра и от напряжения выли.Безучастной осталась старуха лишь смерть.Она сделала дело, такая у нее уж работа.Привыкла с годами на горе людское смотреть.Скорей по привычке нежели со зла, по охоте,Выполняется роль, актер – безликая смерть.
Падазраваны па арт. 339 КК РБ (Злоснае хуліганства) Руслан Слуцкі малюе добрых герояў. Па версіі абвінавачвання, ён вырабляў і раскідваў перад калонай машын праўладнага аўтапрабега.
19-гадовая жыхарка Ліды, абвінавачаная па артыкуле аб гвалце ў дачыненні да супрацоўніка міліцыі, Анастасія Ярашэвіч упэўненая ў салідарнасці беларусаў.
*У матэрыяле выкарыстаныя творы, апублікаваныя ў суполках "Лісты салідарнасці", праекце "Вольныя паштоўкі", газеце "Новы час", сайце "Радыё Свабода", іншых СМІ, а таксама ілюстрацыі і вершы з асабістых архіваў.
Падтрымаць зняволеных можна лістамі: адрасы пазначаныя ў профілях па спасылках. Калі ў вас ёсць, чым падзяліцца з творчасці зняволенных для публікацыі, калі ласка, дасылайце на Гэты адрас электроннай пошты абаронены ад спам-ботаў. У вас павінен быць уключаны JavaScript для прагляду. |